Op een klassieke gitaar, een Spaanse gitaar dus, zitten nylon-snaren.
De bas-snaren zijn omwikkeld met een metalen draad, waardoor ze dikker en massiever worden met als gevolg dat ze lager gaan klinken.
Op een akoestische gitaar (een Mexicaanse gitaar / Western-gitaar) zitten stalen snaren. Deze snaren geven een helderer geluid maar zijn moeilijker te bespelen om de volgende redenen: de hals van de akoestische gitaar is smaller zodat je minder ruimte hebt voor je vingers en je dus zomaar tegen een andere snaar aan zit waardoor de snaren niet mooi klinken. Daarnaast zijn de snaren dunner en is het indrukken van de snaren in het begin pijnlijk aan je vingers.
Op een elektrische gitaar zitten ook stalen snaren. De versterking van het geluid wordt geregeld door de elektronica in de kast. Je hebt een versterker nodig waar je je gitaar met behulp van een versterkersnoer op aansluit.
Als je je gitaar vast houdt, dan is de onderste snaar de dunste snaar.
Dit noemen we voortaan de eerste snaar.
De bovenste snaar, de dikste snaar, noemen we voortaan de zesde snaar.
De eerste drie snaren (de drie dunnere snaren dus) zijn de melodiesnaren.
Op die snaren spelen we doorgaans de melodie met de wijsvinger, middelvinger en ringvinger.
In de regel de wijsvinger op de 3e, de middelvinger op de 2e en de ringvinger op de 1e snaar.
De laatste drie snaren (de drie dikkere snaren) zijn de bassnaren.
Op die snaren spelen we de lage bastonen om de muziek diepte te geven.
De bas-snaren bespeel je doorgaans met je duim.
De werking van een snaar
De werking van de snaren is voor alle snaren gelijk. In principe gedragen alle snaren zich precies hetzelfde. Het enige verschil tussen de snaren is de toonhoogte. Een dunne snaar klinkt hoog en een dikke snaar klinkt laag. Maar alle snaren zijn op precies dezelfde manier te stemmen. Anders gezegd: elke snaar kan je stemmen op dezelfde toon. Als je dat hebt gedaan, zul je zien dat de volgende tonen op de volgende fret ook aan elkaar gelijk zijn. Alle snaren gedragen zich precies hetzelfde. Anders gezegd: elke snaar is een herhaling van zichzelf.
Op de gitaar zijn de snaren niet allemaal op dezelfde manier gestemd. Dat zou gitaar spelen een beetje saai maken. De eerste en zesde snaar zijn wel gelijk gestemd, namelijk een hoge E en een lage E maar allebei E.
De overige snaren zijn op andere tonen gestemd.
Anders gezegd: de snaren op de gitaar zijn aan elkaar gelijk maar hebben allemaal een ander beginpunt. Je kan zelf bepalen wat het beginpunt van een snaar moet zijn maar de standaardstemming (standaardtuning) van de gitaar is EBGDAE.
De volgorde van de tonen op de snaren zijn:
A A# B C C# D D# E F F# G G#
Na G# komt weer A.
We maken in de muziek dus gebruik van twaalf verschillende tonen.
Alle snaren gedragen zich op deze manier:
A A# B C C# D D# E F F# G G# A A# B C C# D D# E F F# G G# A A# B C C# D D# E F F# G G#
Het startpunt van de snaar bepaal je door de snaar te strakker of losser te draaien met behulp van de stemmechanieken.
Het verschil tussen de eerste A en de tweede A is een octaaf. Het is dus dezelfde toon met dit verschil dat de eerste A lager klinkt dan de tweede A in de reeks. De derde A in de reeks klinkt weer een octaaf hoger. Maar alles A's zijn in principe aan elkaar gelijk.
De hals van de gitaar herhaalt zich
Als je nu kijkt naar de eerste snaar dan kan je deze snaar 'open' spelen. Dat betekent dat je de snaar niet indrukt.
Als je de snaar nu indrukt op de eerst fret en je speelt de snaar, dan klinkt de snaar een halve toon hoger.
Als je de snaar nu indrukt op de tweede fret en je speelt de snaar, dan klinkt de snaar weer een halve toon hoger.
Dit gaat zo door tot en met de elfde fret.
Als je de snaar nu indrukt op de twaalfde fret en je speelt de snaar, dan klinkt de snaar precies hetzelfde als dat je de snaar 'open' speelt met dit verschil dat de snaar een octaaf hoger klinkt. Het woord octaaf verwijst naar het woord acht.
De toonladder Do Re MiFa So La TiDo bestaat immers uit acht tonen. De laatste Do klinkt gelijk als de eerste Do, alleen een octaaf hoger.
SP02B016